''Işık doğudan yükselir (Ex Oriente Lux)''. Anadolu'dan, o ''gül parmaklı şafak'tan... Özellikle de İyonya ve Karya'dan, o ''en güzel gökyüzünün altı'ndan...
Ne var ki Batı'nın üzerimize tuttuğu o uzun farlar nedeniyle, nicedir ışık ve renk körüyüz. Artık ne birlik ve bağımsızlık simgemiz o Side ''ay yıldız'ını görebiliyoruz!... Ne de Hektor'un bilincini Dumlupınar' a taşıyan Mustafa Kemal'in hedefine odaklanabiliyoruz!...
Heredot'un, o ''... Atinalılar bu adı kabul etmiyorlar, kendilerine İon denilmesini istemiyorlardı...'' saptamasını da ''Tarih'''in sayfalarına, çoktan gömdük. Homer, Ezop, Tales, Anaksagoras, Heredot, Heraklit, Strabon'u çoktan unuttuk... Hippodamos, Hermogenes, İsidor, Anthemyus'u da...
Dahası Hitit'in, o ilk parlamenter demokrasisini de unuttuk. Kadeş Antlaşması'nı, kral ve kraliçenin birlikte mühürlediğini de...
Ekrem Akurgal'ın vurguladığı: '' Hititler kuşkusuz Türk değildi; ama biz Türkler, biraz Hititli, biraz Frigya-lı, biraz Lidyalı, Kapadokyalıyız.'' gerçeğini de...
Ne Anadolu'nun Kadeş ve Troya dayanışmasını unutalım; ne de Mustafa Kemal'in yurt savunmasındaki idolü Hektor'u!... Ne de o birlikte biz olma kültürünü!...
Her şeyin özeti belki de ''Ya İstiklal ya ölüm!'' diyen şu Ksantos şiirinde: ''... Biz ki analarımızın, kadınlarımızın ve ölülerimizin uğruna / Biz ki onurumuzun ve özgürlüğümüzün uğruna / Toplu ölümleri yeğleyen bu toprağın insanları / Bir ateş bıraktık geride, hiç sönmeyen ve sönmeyecek olan''
Kuşkusuz hepimiz yetecektir. Likya'nın sönmeyen o ''çıra''ı, ''Anadolu'nun Antik Aydınlığı''!...
